Category: រឿងរ៉ាវជនជាតិដើម

ស្របពេលដែលជនជាតិដើមភាគតិចមានចំនួនប្រមាណ៦ភាគរយនៃចំនួនប្រជាជនសរុប​ក្នុង​ពិភពលោក ពួក​គេក៏​មា​នសិទ្ធិកាន់កាប់ដីធ្លី និងធ្វើការគ្រប់គ្រងដីធ្លីយ៉ាងតិច៣៨លាន​គីឡូ​ម៉ែត្រ​​ការ៉េ នៅក្នុងប្រទេសចំនួន៨៧។ នៅកន្លែងជាច្រើន ក្រុមជនជាតិដើមភាគតិច គឺជា​អ្នក​ថែ​រក្សាជីវៈចម្រុះ ដីធ្លី និង​សមុទ្រប្រកប​ដោយប្រសិទ្ធភាព ​ព្រម​ទាំងរក្សាបាននូវតម្លៃវប្បធម៌ សង្គម និងសេដ្ឋកិច្ច ទៅតាមបរិបទផ្សេងៗគ្នានៃសហគមន៍របស់ពួកគេ។

សូមអានអត្ថបទពេញ ពី ខេមបូចា៖ សិទ្ធិដីធ្លីរបស់ជនជាតិដើមភាគតិចគឺជាគន្លឹះនៃការអភិរក្សប្រកប​ដោយ​​យុត្តិធម៌ សមធម៌ និងភាពធន់នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា | ខេមបូចា ព័ត៌មាន (cambojanews.com)

ខេត្ត មណ្ឌលគីរី

មនុស្សប្រុសស្រីក្មេងចាស់ប្រមាណជាង៤០មកពីសហគមន៍ភូមិស្រែអ៊ី សង្កាត់មនោរម្យ ក្រុងសែនមនោរម្យ ខេត្តមណ្ឌលគីរីមកគាំទ្រសមាជិករបស់ខ្លួនដែលត្រូវបានសាលាដំបូងចោតប្រកាន់ ករណីពាក់ព័ន្ធ រារាំង បង្ករគ្រោះថ្នាក់ របួសស្នាម ដល់មន្ដ្រីរដ្ឋបាលការពារ និង អភិរក្សធម្មជាតិ ក្នុងការចុះអនុវត្តមុខនាទី និងភារកិច្ច និងបទចោត កាប់គាល់ រុករា​ន ដីព្រៃ ឆ្ការដុត ដើម្បីយកជាកម្មសិទ្ធ ដែលប្រព្រឹត្តនៅភូមិស្រែអ៊ី សង្កាត់មនោរម្យ ក្រុងសែនមនោរម្យ ខេត្តមណ្ឌលគីរីកាលពីថ្ងៃទី០៩ ខែឧសភាឆ្នាំ២០២៣។ តាមសម្ដីអ្នកភូមិម្នាក់សុំមិនបញ្ចេញឈ្មោះបាននិយាយថាកាលពីថ្ងៃ០៩ខែឧសភាឆ្នាំ២០២៣ លោកនិងអ្នកផ្សេងទៀតបានទៅជម្រះចំការលោកអនុភូមិដែលមានទីតាំងនៅក្បែរកន្លែងកើតហេតុនោះដែលមានសម្លេងកាំភ្លើងចំនួន២គ្រាប់ពួកគេក៍បានទៅមើលហើយបានឃើញក្មេងៗបីបួននាក់ដែលកំពុងតែនិយាយជាមួយមន្ដ្រីរដ្ឋបាលការពារ។​ដែលមន្ដ្រីរដ្ឋបាលការពារ កំពុងតែរុះរើស ដីចំការរបស់ពួកគេ។ក្រោយមកនៅថ្ងៃទី២០ខែមិថុនាឆ្នាំ២០២៣មានដីការកោះហៅលេខ២០៩ដោយព្រះរាជអាជ្ញារង ស៊ាវ ងីឈាន់ ដោយ អោយចូលបំភ្លឺនិង សាកសួរ ពីបទករណីពាក់ព័ន្ធ រារាំង បង្ករគ្រោះថ្នាក់ របួសស្នាម ដល់មន្ដ្រីរដ្ឋបាលការពារ និង អភិរក្សធម្មជាតិ ក្នុងការចុះអនុវត្តមុខនាទី និងភារកិច្ច និងបទចោត កាប់គាល់ រុករា​ន ដីព្រៃ ឆ្ការដុត។

យោងតាមលោក ថាក់ តូយ ម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នកដែលត្រូវបានគេចោតប្រកាន់បាននិយាយថា ពួកយើងត្រូវបានគេចោតប្រកាន់។ពួកយើងមិនបានទៅ រារាំង បង្ករគ្រោះថ្នាក់ របួសស្នាម ដល់មន្ដ្រីរដ្ឋបាលការពារឡើយ។

លោក ឆឺត ឈូន ជាកសិករមានដើមកំណើតជាជនជាតិដើមព័រមានកូនចំនួន ៥នាក់ ដែលកំពុងស់នៅក្នុងភូមិភ្នំរៃ ឃុំតាតោក ស្រុកសំឡូត ខេត្ដបាត់ដំបង។ នៅក្នុងភូមិ រៃមានប្រជាជនប្រមាណជា ២០០គ្រួសារ ដែលភាគច្រើនជាជនជាតិដើមព័រដែលពឹងអាស្រ័យការប្រកបមុខរបរធ្វើស្រែចម្ការដើម្បីចិញ្ចឹមជីវិត។ 

លោកជាអតីតអ្នកតស៊ូម្នាក់នៅក្នុងសម័យសង្គ្រាមស៊ីវិលនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា នេះបើតាមការផ្ដល់បទសម្ភាសន៍ជាមួយសំឡេងជនជាតិដើមភាគតិចកម្ពុជា។ បើតាមការលើកឡើងរបស់លោកមូលហេតុដែលមានពិការភាព (នៅត្រង់ជើងខាងឆ្វេង) ដោយសារតែត្រូវគ្រាប់កាំភ្លើង កាលលោកនៅជាទាហាននៅទសវត្សន៍ឆ្នាំ១៩៩០។

បរុសពិការវ័យ ៥៧ឆ្នាំ បច្ចុប្បន្នលោកជាប្រធានគណៈកម្មការសហគមន៍ការពារធនធានធម្មជាតិជនជាតិដើមព័រ ដើម្បីការពារសិទ្ធិជនជាតិដើមភាគតិច និងធនធានធម្មជាតិរបស់ប្រទេសកម្ពុជា។ ហើយលោក ឆឺត ឈន ជាមេកន្រ្ទាញ (ចាស់ទុំព្រឹទ្ធាចារ្យ) នៃជនជាតិដើមព័រ ដែលបន្ដពីឱពុករបស់លោកជាអតីតមេកន្រ្ទាញនៅក្នុងសហគមន៍ជនជាតិដើមព័រផងដែរ។

ក្នុងថ្ងៃទិវា ៩ សីហា ដែលរៀបចំនៅខេត្ដកំពង់មានអញ្ជើញចូលរួមចំនួន ៨០០នាក់ មកពីតំណាងស្ថាប័ននិងមកសហគមន៍ជនជាតិដើមភាគតិចផងដែរ។ អ្វីដែលគួរអោយចាប់អារម្មណ៍នោះ គឺមានវត្ដពីបុរសពិការ ឆឺត ឈន ដែលកំពុងឈើច្រត់ បង្ហាញពោរពេញដោយស្នាមញញឹមក៏រួមដំណើរហែក្បួនយ៉ាងអ៊ូរអរជាមួយក្រុមជនជាតិដើមផ្សេងទៀតនៅតាមដងផ្លូវនៃក្រុងច្បារមន។

លោកពូឈន គឺអ្នកមានបេះដូង និងឆន្ទៈយ៉ាងមោះមុត ដើម្បីចូលរួមអបអរសាទរទិវាជនជាតិដើមគភាគតិច នៅខេត្ដកំពង់ស្ពឺ ទោះបីលោកត្រូវចំណាយពេលធ្វើដំណើរឆ្ងាយក៏ដោយ។  ថ្វីត្បិតតែពិបាកដើរ និងមមាញឹកនឹងរឿងចិញ្ចឹមជីវិតគ្រួសារយ៉ាងណាក៏លោកនៅមិនបោះបង់ការចូលរួមប្រារព្ធទិវានៅរៀងរាល់ឆ្នាំ ពិសេសនៅខេត្ដកំពង់ស្ពឺនេះឡើយ។ កត្ដាដែលជម្រុញឲ្យលោកតែងចូលរួមទិវានេះ ដោយសារតែលោកឃើញពីសារៈសំខាន់នៃថ្ងៃទិវា ដើម្បីឲ្យបងប្អូនជនជាតិដើមភាគតិចមានឱកាសជួបជុំគ្នា បង្ហាញនូវអត្ដសញ្ញាណចម្រុះជាតិសាសន៍ និងដើម្បីអបរសាទរទិវាជនជាតិដើមភាគតិចផងដែរ។

លោកបានប្រាប់កម្មវិធីសំឡេងជនជាតិដើមភាគតិចយើងអំពីមូលហេតុដែលលោកមិនខានចូលរួមទិវានេះយ៉ាងដូច្នេះ «ទោះពិបាក ក៏មិនអីដែរ ព្រោះទិវានេះជាឱកាសល្អសម្រាប់បងប្អូនយើង ជួបជុំគ្នា បង្ហាញសិល្បៈ របាំតាមបែបប្រពៃជនជាតិដើមផ្សេងៗគ្នា ហើយ ពូសប្បាយចិត្ដដែលខាងថ្នាក់ដឹកនាំក្រសួងយកចិត្ដទុកដាក់រៀបចំកម្មវិធីនេះ»។

លោកពូ ឈន មិនត្រឹមតែជាព្រឹទ្ធិចារ្យជួយសម្របសម្រួលការងារការពារធនធានធម្មជាតិរបស់សហគមន៍ព័រនោះទេ លោកក៏ជាចាស់ទុំដែលកំពុងបំពេញតួនាទីសំខាន់ក្នុងការផ្ទេរចំណេះដឹងប្រពៃណី និងចំណេះដឹងផ្នែកវិទ្យាសាស្រ្ដដល់យុវជនជាអ្នកស្នងតំណែងនៅថ្ងៃអនាគត។ លោកបាននិយាយថា «ពូលូវក៏កំពុងផ្ទេរចំណេះដឹងប៉ាដើរៗ [បណ្ដើរៗ] ទាំងផ្នែកសិល្បៈដល់ក្មេងៗ ដូចជាសិស្សអនុវិទ្យាល័យ វិទ្យាល័យ គេដើរតួនាទីសំខាន់ដើម្បីអភិរក្សប្រពៃណី ទំនៀមទំលាប់ អត្ដសញ្ញាណ»។ 

ដោយឡែក លោកពូឈន កំពុងព្យាយាម យកចិត្ដទុកដាក់យ៉ាងខ្លាំងដើម្បីបន្ដចងក្រង និងសរសេរសៀវភៅអំពីប្រវត្ដិសាស្រ្ដអំពីជនជាតិដើមភាគតិច ដើម្បីរក្សាដល់កូនចៅជំនាន់ក្រោយស្គាល់ពីប្រវត្ដិសាស្រ្ដរបស់ខ្លួន និងរក្សាទំនៀមទម្លាប់របស់ខ្លួនកាន់តែល្អប្រសើរ។ 

គួររម្លឹកផងដែរថា កាលពីថ្ងៃទី៩ ខែសីហា ឆ្នាំ២០២៣ សម្ព័ន្ធជនជាតិដើមភាគតិចកម្ពុជា សហការជាមួយក្រសួងអភិវឌ្ឍន៍ជនបទ បានប្រារព្ធខួបទី២៩ នៃទិវាអន្ដរជាតិដើមភាគតិចពិភពលោក ដែលរៀបចំនៅក្រុងច្បារមន ខេត្ដកំពង់ស្ពឺ ដោយមានវត្ដមានរបស់ ឯកឧត្តមបណ្ឌិតសភាចារ្យ អ៊ុក រ៉ាប៊ុន រដ្ឋមន្ដ្រីនៃក្រសួងអភិវឌ្ឍនៃជនបទ ឯកឧត្ដមអភិបាលខេត្ដ ក្រុមការងារខេត្ដ/ស្រុក អង្គការសង្គមស៊ីវិល ដៃគូអភិវឌ្ឍន៍និងមានការចូលរួមបងប្អូនជនជាតិដើមភាគតិចចម្រុះសាសន៍មពីខេត្ដខុសៗគ្នា។

ខួបគម្រប់ ១០០ ឆ្នាំរបស់ប្រធាន Haudenosaunee Deskaheh (ហោដិនណូសូនី ដេសកាហេ) នៅទីក្រុងហ្សឺណែវ រំលឹកសុន្ទរកថាឆ្នាំ ១៩២៣ របស់គាត់ដែលការពារសិទ្ធិមនុស្សចំពោះច្បាប់ ដីធ្លី និងជំនឿរបស់ពួកគេ។

ប្រធាន Haudenosaunee Deskaheh គឺជាមេដឹកនាំដ៏គួរឱ្យកត់សម្គាល់ម្នាក់ដែលព្យាយាមការពារអធិបតេយ្យភាព និងសិទ្ធិរបស់ប្រជាជនរបស់គាត់ក្នុងការប្រឈមមុខនឹងការជិះជាន់អាណានិគម។ គាត់គឺជាជនជាតិដើមដំបូងគេដែលនាំករណីរបស់គាត់ទៅកាន់ឆាកអន្តរជាតិ ហើយគាត់បានបំផុសគំនិតសកម្មជន និងអ្នកតស៊ូមតិជនជាតិដើមជាច្រើនជំនាន់ជុំវិញពិភពលោក។

Deskaheh (ដេសកាហេ) គឺជាមេដឹកនាំដ៏មានមោទនភាពនៃប្រជាជាតិ Cayuga (ខាយូហ្គា) ដែលជាប្រជាជាតិមួយក្នុងចំណោមប្រជាជាតិទាំងប្រាំមួយដែលបានបង្កើតសហព័ន្ធ Haudenosaunee ។ គាត់​ត្រូវ​បាន​ប្រជាជន​របស់​គាត់​ជ្រើសរើស​ឲ្យ​ធ្វើ​ជា​វាគ្មិន និង​តំណាង​របស់​ពួកគេ​ក្នុង​ពិភពលោក។ គាត់​មាន​ចក្ខុវិស័យ​សន្តិភាព និង​យុត្តិធម៌​សម្រាប់​ប្រជាជន​របស់​គាត់ ដែល​បាន​រង​ទុក្ខ​ដោយសារ​ការ​ទន្ទ្រាន និង​គាបសង្កត់​ពី​រដ្ឋាភិបាល​កាណាដា។

Deskaheh ដឹងថា Haudenosaunee មានសន្ធិសញ្ញាជាមួយអង់គ្លេស ដែលទទួលស្គាល់អធិបតេយ្យភាព និងសិទ្ធិដីធ្លីរបស់ពួកគេ។ គាត់ក៏បានដឹងដែរថា សម្ព័ន្ធប្រជាជាតិ (បច្ចុប្បន្នហៅថា អង្គការសហប្រជាជាតិ) ដែលជាអង្គការថ្មីមួយដែលត្រូវបានបង្កើតឡើងក្រោយសង្គ្រាមលោកលើកទីមួយ មានអំណាចដើម្បីលើកកំពស់ច្បាប់អន្តរជាតិ និងការពារសិទ្ធិរបស់ប្រទេស។ គាត់បានសម្រេចចិត្តយកករណីរបស់គាត់ទៅសម្ព័ន្ធប្រជាជាតិដោយសង្ឃឹមថានឹងស្វែងរកសម្ព័ន្ធមិត្តនិងការគាំទ្រសម្រាប់បុព្វហេតុរបស់គាត់។

គាត់បានជួលមេធាវីម្នាក់ឈ្មោះ George Decker (ចច ដេឃើ) ដែលបានណែនាំគាត់ឱ្យទទួលបានលិខិតឆ្លងដែនពី Haudenosaunee Confederacy ព្រោះដឹងថារដ្ឋាភិបាលកាណាដានឹងមិនចេញឱ្យគាត់ឡើយ។ គាត់ក៏បានរៀបចំឯកសារមួយដែលមានឈ្មោះថា “The Red Man’s Appeal for Justice” ដែលរៀបរាប់ពីប្រវត្តិ និងទុក្ខសោករបស់ប្រជាជនរបស់គាត់។

នៅខែសីហា ឆ្នាំ ១៩២១ Deskaheh និង Decker បានជិះទូកពីទីក្រុង ញូវយ៉ក ទៅកាន់ទីក្រុងឡុងដ៍ ជាកន្លែងដែលពួកគេសង្ឃឹមថានឹងជួបជាមួយមន្ត្រីអង់គ្លេស និងបង្ហាញញត្តិរបស់ពួកគេ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ ពួកគេមិនត្រូវបានគេយកចិត្តទុកដាក់ ព្រងើយកន្តើយ និងអរិភាព។ រដ្ឋាភិបាលអង់គ្លេសបានបដិសេធមិនទទួលស្គាល់លោក Deskaheh ជាបេសកជនការទូត ហើយបានប្រាប់គាត់ឱ្យដោះស្រាយជាមួយរដ្ឋាភិបាលកាណាដាជំនួសវិញ។ Deskaheh ខកចិត្ត ប៉ុន្តែមិនបាក់ទឹកចិត្ត។ លោក​បាន​សម្រេច​ចិត្ត​អំពាវនាវ​ដោយ​ផ្ទាល់​ចំពោះ​មតិ​សាធារណៈ។ គាត់បានថ្លែងសុន្ទរកថានៅទីកន្លែងផ្សេងៗដូចជា Hippodrome((https://en.wikipedia.org/wiki/Deskaheh)) ជាកន្លែងដែលគាត់បានបង្ហាញខ្លួននៅក្នុងពិធីប្រពៃណីរបស់គាត់។ លោកក៏បានចែកខិតប័ណ្ណ ដើម្បីលើកកម្ពស់ការយល់ដឹងអំពីបុព្វហេតុរបស់គាត់។

មិនយូរប៉ុន្មាន Deskaheh ទទួលបានការចាប់អារម្មណ៍ និងការអាណិតអាសូរពីអ្នកមានឥទ្ធិពលមួយចំនួន ដូចជា Lord Robert Cecil អតីតរដ្ឋមន្ត្រីការបរទេសអង់គ្លេស និងជាអ្នកគាំទ្រសម្ព័ន្ធប្រជាជាតិ។ Cecil បានជួយ Deskaheh ឱ្យទាក់ទងជាមួយរដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងការបរទេសហូឡង់ Herman van Karnebeek ដែលបានយល់ព្រមឧបត្ថម្ភញត្តិរបស់គាត់ទៅកាន់សម្ព័ន្ធប្រជាជាតិ។ Deskaheh ក៏ទទួលបានការគាំទ្រពី Swiss Bureau International pour la Défense des Indigènes ដែលជាអង្គការដែលតស៊ូមតិដើម្បីសិទ្ធិជនជាតិដើមភាគតិច។

នៅឆ្នាំ ១៩២២ Deskaheh និង Decker បានត្រលប់ទៅញូវយ៉កជាកន្លែងដែលពួកគេរង់ចាំឱកាសដើម្បីទៅទីក្រុងហ្សឺណែវជាកន្លែងដែលសម្ព័ន្ធប្រជាជាតិមានមូលដ្ឋាននៅទីនោះ។ ពួកគេក៏បានរក្សាទំនាក់ទំនងជាមួយអ្នកគាំទ្ររបស់ពួកគេនៅអឺរ៉ុប ដែលបានជំរុញឱ្យពួកគេមកឱ្យបានឆាប់តាមដែលអាចធ្វើទៅបាន។

នៅឆ្នាំ ១៩២៣ Deskaheh បានទទួលការអញ្ជើញពី Van Karnebeek (រដ្ឋមន្រ្តីក្រសួងការបរទេស ប្រទេសហូឡង់ ចន្លោះឆ្នាំ ១៩១៨-១៩២៧ និងជាប្រធានសន្និបាតសម្ព័ន្ធប្រជាជាតិពីឆ្នាំ ១៩២១-១៩២២) ដើម្បីចូលរួមកិច្ចប្រជុំនៃសម្ព័ន្ធប្រជាជាតិនៅទីក្រុងហ្សឺណែវ។ គាត់​ត្រេកអរ​ជាខ្លាំង ដោយ​គិតថា​ទីបំផុត​គាត់​មានឱកាស​និយាយ​សម្រាប់​ប្រជាជន​របស់គាត់​។ គាត់និង Decker បានឡើងលើកប៉ាល់នៅញូវយ៉កនៅថ្ងៃទី ១៤ ខែកក្កដាឆ្នាំ ១៩២៣ ហើយបានមកដល់ទីក្រុងហ្សឺណែវនៅថ្ងៃទី ២៨ ខែកក្កដា។

ទោះ​បី​ជា​យ៉ាង​ណា ពេល​ពួក​គេ​ទៅ​ដល់​ទី​នោះ ពួក​គេ​បាន​ជួប​ឧបសគ្គ​មួយ​ទៀត។ រដ្ឋាភិបាលកាណាដាបានតវ៉ាប្រឆាំងនឹងញត្តិរបស់ Deskaheh ដោយអះអាងថាគាត់គ្មានសិទ្ធិនិយាយសម្រាប់ Haudenosaunee ហើយថាករណីរបស់គាត់គឺជាបញ្ហាផ្ទៃក្នុងដែលគួរតែត្រូវបានដោះស្រាយនៅក្នុងប្រទេសកាណាដា។ គណៈប្រតិភូកាណាដាក៏បានដាក់សម្ពាធលើប្រទេសផ្សេងទៀតឱ្យបដិសេធញត្តិរបស់ Deskaheh ដោយលើកហេតុផលថាវានឹងបង្កើតគំរូដ៏គ្រោះថ្នាក់សម្រាប់ក្រុមជនជាតិដើមភាគតិចផ្សេងទៀតក្នុងការប្រជែងជាមួយអ្នកគ្រប់គ្រងអាណានិគមរបស់ពួកគេ។

Deskaheh មានការខកចិត្តនិងខឹង។ គាត់មានអារម្មណ៍ថាគាត់ត្រូវបានគេបដិសេធសំឡេងរបស់គាត់និងសិទ្ធិរបស់គាត់។ គាត់បានព្យាយាមបញ្ចុះបញ្ចូលគណៈប្រតិភូផ្សេងទៀត ហើយបញ្ចុះបញ្ចូលពួកគេឱ្យគាំទ្របុព្វហេតុរបស់គាត់។ គាត់​ក៏​បាន​សរសេរ​សំបុត្រ និង​អត្ថបទ​សម្រាប់​កាសែត និង​ទស្សនាវដ្ដី ដោយ​ពន្យល់​ពី​ស្ថានភាព​របស់​គាត់ និង​អំពាវនាវ​រក​យុត្តិធម៌។

គាត់បានស្នាក់នៅទីក្រុងហ្សឺណែវអស់រយៈពេលដប់ប្រាំបីខែដោយសង្ឃឹមថានឹងមានការវិវឌ្ឍផ្សេងៗ។ គាត់ក៏បានធ្វើដំណើរទៅកាន់ទីក្រុងផ្សេងទៀតក្នុងប្រទេសស្វីស ដូចជា Bern, Lausanne, Lucerne, Winterthur និង Zurich ជាកន្លែងដែលគាត់បានបង្រៀន និងជួបជាមួយក្រុម និងបុគ្គលផ្សេងៗដែលចាប់អារម្មណ៍លើបុព្វហេតុរបស់គាត់។

គាត់​បាន​បង្កើត​មិត្តភ័ក្តិជា​ច្រើន​អំឡុង​ពេល​ស្នាក់​នៅ​ប្រទេស​ស្វីស។ គាត់ចាប់អារម្មណ៍នឹងភាពស្រស់ស្អាត និងវប្បធម៌របស់ប្រទេសនេះ។ គាត់ក៏បានរៀនពាក្យបារាំង និងអាឡឺម៉ង់មួយចំនួនផងដែរ។ គាត់ចូលចិត្តដើរលេងតាមភ្នំ និងទស្សនាសារមន្ទីរ និងព្រះវិហារ។ គាត់ថែមទាំងបានប្រារព្ធពិធីបុណ្យណូអែលជាមួយគ្រួសារស្វីសទៀតផង។

ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ គាត់មិនដែលភ្លេចបេសកកម្មរបស់គាត់ និងប្រជាជនរបស់គាត់ទេ។ គាត់ចង់បានផ្ទះរបស់គាត់ និងគ្រួសាររបស់គាត់។ គាត់នឹកប្រពន្ធរបស់គាត់ ម៉ារី និងកូនស្រីទាំងបួនរបស់គាត់។ គាត់ក៏ព្រួយបារម្ភអំពីស្ថានភាពនៅដែនដីរបស់គាត់ ដែលរដ្ឋាភិបាលកាណាដាបានបង្កើនការជ្រៀតជ្រែក និងការគាបសង្កត់។

គាត់​មិន​ដែល​បោះបង់​ក្តី​សង្ឃឹម​ថា​គាត់​នឹង​អាច​និយាយ​ជាមួយ​សម្ព័ន្ធ​ប្រជាជាតិ​នៅ​ថ្ងៃ​ណាមួយ​ឡើយ។ ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា គាត់​មិន​ដែល​ទទួល​បាន​ឱកាស​នោះ​ទេ។ នៅឆ្នាំ ១៩២៤ សម្ព័ន្ធប្រជាជាតិបានសម្រេចចិត្តពន្យារពេលញត្តិរបស់ Deskaheeh ដោយគ្មានកំណត់ដោយមិនផ្តល់ហេតុផល ឬការពន្យល់ណាមួយឡើយ។

Deskaheh ខូចចិត្ត និងខកចិត្ត។ គាត់​មាន​អារម្មណ៍​ថា​គាត់​បាន​ធ្វើឱ្យ​ប្រជាជន​របស់​គាត់​និង​ខ្លួន​គាត់បរាជ័យ។ គាត់​បាន​សម្រេច​ចិត្ត​ត្រឡប់​ទៅ​ផ្ទះ​វិញ ប៉ុន្តែ​គាត់​មាន​ជំងឺ​ពេក​មិន​អាច​ធ្វើ​ដំណើរ​បាន។ គាត់​បាន​ឆ្លង​ជំងឺ​រលាក​សួត ហើយ​សុខភាព​របស់គាត់​កាន់តែ​យ៉ាប់យ៉ឺន​យ៉ាង​ឆាប់រហ័ស​។ គាត់ត្រូវបានគេបញ្ជូនទៅមន្ទីរពេទ្យក្នុងទីក្រុងហ្សឺណែវ ជាកន្លែងដែលគាត់បានស្លាប់នៅថ្ងៃទី ២៧ ខែមិថុនា ឆ្នាំ ១៩២៥ ។ គាត់មានអាយុ ៥២ ឆ្នាំ។

សាកសពរបស់គាត់ត្រូវបានបញ្ជូនត្រឡប់ទៅស្រុកកំណើតរបស់គាត់វិញ ដែលជាកន្លែងដែលគាត់ត្រូវបានគេបញ្ចុះដោយកិត្តិយសពេញលេញ។ ប្រជាជន​របស់​គាត់​កាន់​ទុក្ខ​គាត់​ក្នុង​នាម​ជា​វីរជន និង​ទុក្ករបុគ្គល។ កេរ្តិ៍ឈ្មោះ និងកេរដំណែលរបស់គាត់បានដក់ជាប់ក្នុងដួងចិត្ត និងគំនិតរបស់ប្រជាជន និងអស់អ្នកដែលជឿលើបុព្វហេតុរបស់គាត់។

Deskaheh គឺជាអ្នកដែលមានចក្ខុវិស័យ និងជាអ្នកចម្បាំង។ គាត់បានតស៊ូដើម្បីសេចក្តីថ្លៃថ្នូរ និងអធិបតេយ្យភាពរបស់ប្រជាជនរបស់គាត់។ គាត់បានជំទាស់នឹងភាពអយុត្តិធម៌ និងការគៀបសង្កត់នៃប្រព័ន្ធអាណានិគម។ គាត់បានបំផុសគំនិតអ្នកដឹកនាំ និងសកម្មជនជនជាតិដើមជាច្រើនជំនាន់ជុំវិញពិភពលោក។ គាត់គឺជាមនុស្សម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នកដំបូងគេដែលនាំសំឡេងជនជាតិដើមទៅកាន់ឆាកអន្តរជាតិ។ គាត់ជាអ្នកត្រួសត្រាយផ្លូវសិទ្ធិមនុស្ស និងជាជើងឯកនៃសន្តិភាព។

បន្ទាប់ពីការស្លាប់របស់ Deskaheh គ្រួសាររបស់គាត់បានបន្តរស់នៅលើដែនដី នៅជិត Brantford រដ្ឋ Ontario ។ ភរិយារបស់គាត់ឈ្មោះ Mary (ម៉ារី) បានស្លាប់នៅឆ្នាំ ១៩៣៦ ហើយកូនរបស់គាត់ធំពេញវ័យ និងមានគ្រួសាររៀងៗខ្លួន។ កូនចៅរបស់គាត់មួយចំនួននៅតែសកម្មនៅក្នុងសហគមន៍ និងវប្បធម៌ Haudenosaunee សព្វថ្ងៃនេះ។ ជាឧទាហរណ៍ ចៅស្រីម្នាក់របស់គាត់ឈ្មោះ Audrey General Bombery គឺជាគ្រូបង្រៀនភាសា Cayuga ដ៏ល្បីល្បាញ និងជាអ្នកតស៊ូមតិ។ នាងបានទទួលមរណៈភាពក្នុងឆ្នាំ ២០១៧ ក្នុងអាយុ ៩៣ ឆ្នាំ។ ចៅស្រីម្នាក់ទៀតឈ្មោះ Louise Hill គឺជាព្រឹទ្ធាចារ្យ និងជាប្រវត្តិវិទូដ៏គួរឱ្យគោរពម្នាក់ដែលបានសរសេរ និងនិយាយអំពីកេរដំណែលរបស់ Deskaheh។ គ្រួសាររបស់ Deskaheh មានមោទនភាពចំពោះសមិទ្ធិផល និងការរួមចំណែករបស់គាត់ចំពោះ Haudenosaunee និងជនជាតិដើមជុំវិញពិភពលោក។